مهاجرت به عنوان یک پدیده کهن به اندازه تاریخ بشریت، یک حرکت تغییر موقعیت جغرافیای با انتقال از جایی که فرد در آن زندگی می نماید به جای دیگر به دلایل دینی، اقتصادی، اجتماعی و سایر دلایل با هدف گذراندن بخشی و یا تمامی زندگی اجتماعی می باشد.
در اعصار گذشته مهاجرت ها از لحاظ کیفیت و کمیت به نسبت امروز محدودتر بوده است. به ویژه پس از مطرح شدن مرزهای ملی و مالکیت شخصی، به عبارت دیگر با تحقق انقلاب صنعتی و جهانی شدن، مفهوم و ماهیت مهاجرت نیز تغییر نموده است. مهاجرت زین پس به عنوان یک مسئله امنیتی و مشکل “ملی و بین المللی” در برابر می قرار دارد. زین پس جامعه بین الملل، به ویژه در دوره های بحران اقتصادی و سیاسی، با رسانه های عامه پسند، ایجاد تهدید از سوی پناهندگان و مهاجران بر علیه اتحاد و یکپارچگی ملی، ایجاد مشکلات مختلف در روابط بین دولت ها، گرفتن کار شهروندان از سوی نیروی کار مهاجر، تروریست بودن مهاجرین بی رویه و به توجهی به امنیت دولت با عبور غیر قانونی از مرزها روبرو خواهد شد.[1]بنابر این دلایل، به مهاجرت بین المللی به عنوان یک پدیده که عامل مخالف و یا حتی “تهدید” برای نظم اجتماعی و یا هویت ملی به شمار می آید، نگاه می شود. به ویژه از اواخر سالهای 1980 با افزایش مهاجرت های بی رویه، اعمال محدودیت و اعمال نظارت بر این وضعیت، یک از مهمترین اموری است که در دستورکار قرار گرفته است. با این هدف در این دوره تعداد بسیاری کنفرانس و جلسه در سطح بین المللی برگزار گردیده است. [2]
در نتیجه مجموعه ای از کنفرانس ها که در سطح بین المللی برگزار گردید، از آنجا که مهاجرت هم یک پدیده بسیار پویا، پیچیده و چند بعدی می باشد و هم اینکه همواره در حال نوسان می باشد، ایجاد یک پلتفرم برای رسیدن به راه کار مشکلات لازم دیده شد. بر این اساس، ساختار های جدید تحت عنوان روند های مهاجرتی که گفتگو در موضوع مهاجرت را با محوریت شفافیت، مشارکت و راه کار توسعه می بخشد و امکان حضور و مشارکت دولت ها، سازمان های بین المللی و سازمان های غیر دولتی را فراهم می آورد، ایجاد گردیده است. اینها عبارت اند از؛ پروسه بوداپست، پروسه پراگ، پروسه رباط و سایر پروسه های مهاجرتی که از سوی مرکز بین المللی توسعه سیاست های مهاجرتی در حال اجراء می باشد و همچنین پروسه بالی، پروسه آلماتی، پروسه لاهه و پروسه کلمبیا نیز پروسه هایی در سطح منطقه ای می باشند
بابا ایول…