منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

با همکاری تمام دست اندرکاران داخلی و بین المللی در طی یک روند مشارکتی و شفاف، “قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی” در تاریخ 04/04/2013 در مجمع عمومی پارلمان ترکیه تصویب گردد و با نشر در روزنامه رسمی به شماره 28615 و تاریخ 11/04/2013 به اجراء گذاشته شد. در تمام قانون توازنی میان حقوق بشر و نظم عمومی در نظر گرفته شده است و امکان گسترش مکانیزم های متقابل فراهم گردیده است.

قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی از 3 بخش اصلی تحت عنوانین اتباع خارجی، حفاظت بین المللی و ساختار تشکیلات شکل گرفته است:

·         در امور ویزا و اجازه اقامت که زمینه مهاجرت قانونی (منظم) را فراهم می آورد، یک ساختار موثر و سیستماتیک برقرار گردیده و امور اداری و تشریفاتی تا حد امکان کاهش خواهد یافت.

·         احکام مرتبط با حفاظت بین المللی، متناسب با استانداردهای حقوق بشر و مقررات اتحادیه اروپا در قانون تنظیم گردیده است. با قانون مورد بحث، مقررات و عملکرد کشور ما در زمینه حفاظت بین المللی هماهنگ با قرارداد ژنو 1951 گردیده و محدودیت جغرافیایی که کشور ما در قرارداد تعیین نموده است رعایت گردیده است.

·         “حفاظت موقت” که در مهاجرت های گروهی اعمال خواهد گردید، برای بار اول دارای مستندات قانونی می باشد.

·         برای اتباع خارجی که مشمول قانون می گردند، در راستای زندگی مسالمت آمیز با جامعه، روند “سازگاری” که تماما داوطلبانه می باشد تعیین خواهد گردید.

·         با هدف انجام کار و امور در خصوص موضوع مهاجرت و حفاظت بین المللی، اداره کل مهاجرت” وابسته به وزارت کشور تاسیس گردیده است.

حفاظت موقت که پیش از اجرائی شدن قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی  با “آئین نامه در خصوص اصول و اساس انجام امور در رابطه با پناهندگان به ترکیه و یا اتباع خارجی منفرد که با هدف پناهندگی از کشور دیگری، از ترکیه درخواست اجازه اقامت نموده اند و همچنین اتباع خارجی که به صورت گروهی با هدف پناهندگی به مرزهای کشور آمده اند و حرکت های جمعیتی” (آئین نامه 1994) و سایر مقررات اداری به اجراء گذاشته می شد، با قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی دارای مستندات قانونی گردید.

حفاظت موقت  در ماده 91  قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی بدین شرح آمده است:

“(1) برای اتباع خارجی که مجبور به ترک کشور خود گردیده، نتوانسته به کشوری که ترک نموده باز گردد، به صورت گروهی با هدف حفاظت موقت و به صورت اضطراری به مرزهای ما آمده اند و یا از مرزهای ما عبور نموده اند، می توان وضعیت حفاظت موقت اعطاء نمود.

(2) پذیرش این افراد در ترکیه، اقامت آنها در ترکیه، حق و مسئولیت های آنها، اموری که در حین خروج از کشور باید انجام گیرد، اتخاذ تدابیر در برابر مهاجرت های گروهی، هماهنگی و همکاری میان سازمان ها و نهادهای داخلی و بین المللی، تعیین وظایف و اختیارات سازمان ها و نهادهای مسئول در مرکز و مراکز استانی، به وسیله آئین نامه ای که از سوی هیئت وزراء تصویب می گردد تعیین می گردد.”

با اجرائی شدن قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی؛

·         ورود، پذیرش و بازگشت داوطلبانه از ترکیه برای افرادی که به صورت گروهی به ترکیه پناهنده گردیده اند،

·         تدابیری که در برابر مهاجرت های گروهی اتخاذ خواهد گردید،

·         از قبیل هماهنگی و همکاری با سازمان ها و نهادهای داخلی و بین المللی،

·         امور مربوط به حفاظت موقت با آئین نامه ای که از سوی هیئت وزرا صادر خواهد گردید، تنظیم خواهد شد.

همچنین در میان وظایف مجمع سیاست های مهاجرتی درج شده در   ماده  105  قانون اتباع خارجی و حفاظت بین المللی “تعیین تدابیر و روشهایی که در برابر مهاجرت گروهی اجراء خواهد گردید”  نیز جای گرفته است:

” (1) مجمع سیاست های مهاجرتی تحت ریاست وزارت کشور از معاونین وزارتخانه های خانواده و سیاست های اجتماعی، اتحادیه اروپا، کار و تامین اجتماعی، امور خارجه، وزارت کشور، فرهنگ و گردشگری، دارایی، آموزش ملی، بهداشت و وزارت حمل و نقل، دریانوردی و اطلاع رسانی و همچنین رئیس ترکان خارج از کشور و جوامع خویشاوند و مدیر کل اداره مهاجرت تشکیل می گردد. بر اساس دستورکار جلسه، می تواند وزارتخانه، سازمان ها و نهادهای داخلی و بین المللی و سازمان های جامعه مدنی مرتبط با موضوع نیز به جلسه دعوت گردند.

(2) مجمع بر اساس فراخوان رئیس مجمع هر سال حداقل یک بار برگزار می گردد. در شرایطی که لازم دیده شود، با فراخوان رئیس مجمع به صورت فوق العاده نیز برگزار می گردد. دستورکار جلسه، از سوی رئیس با دریافت نظرات اعضاء تعیین می گردد. خدمات دبیر مجمع از سوی اداره کل به جای آورده می شود.

(3)- وظایف مجمع بدین ترتیب می باشد:

الف) تعیین سیاست و استراتژی های مهاجرتی ترکیه، پیگیری اجرای آنها،

ب) تهیه برگه های برنامه ریزی و اجراء با برگه های استراتژی در زمینه مهاجرت،

ج) تعیین تدابیر و روشها در برابر مهاجرت های گروهی،

چ) با درنظر داشتن ملاحظات انسانی، تعیین اصول و اساس در رابطه با ورود اتباع خارجی و اقامت آنها در ترکیه در شرایطی که اتباع خارجی به صورت گروهی در ترکیه پذیرفته خواهند شد،

د) تعیین اصول و اساس در رابطه با نیروی کار خارجی مورد نیاز ترکیه در چارچوب پیشنهادهای وزارت کار و تامین اجتماعی و اتباع خارجی که در راستای نظرات وزارت مواد غذایی، کشاورزی و دامداری برای امور فصلی در زمینه کشاورزی به ترکیه خواهند آمد،

ر) تعیین شروط در رابطه با اجازه اقامت بلند مدت که اتباع خارجی داده خواهد شد،

ز) تعیین چارچوب همکاری موثر در زمینه مهاجرت با کشورهای خارجی و موسسات بین المللی و فعالیت ها در این زمینه،

ک) اتخاذ تصمیم در راستای تامین هماهنگی میان سازمان ها و نهادهای مرتبط در زمینه مهاجرت،”

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

آناتولی، در تاریخ جهان از ادیان و ملت های بسیار میزبانی نموده و گرچه به طور کلی به عنوان یک محل اسکان شناخته می شود، نقش یک پل میان قاره ها را نیز ایفا می نماید. آناتولی و مردمان مهمان نواز آن به جهت وظیفه دینی و هم به جهت وظیفه انسانی، آغوش خود را همواره بر روی مردم مظلوم، درمانده و بی وطن باز نموده است. خانه، خاک و رزق خود را بی هیچ ترددی به اشتراک گذاشته است.

در شکل گیری و ایجاد سنگ بناهای ترکیه امروزی، در نیمه دوم قرن نوزدهم، موجهای مهاجرتی که موجب تغییر قومیتی در سطح وسیعی در آناتولی گردیده است، نقش مهمی ایفا می نماید.

پیش از دوره جمهوریت

آناتولی در طول تاریخ دارای بنادر، مراتع و مسیرهای دفاع استراتژیک بوده است که در راس آنها وضعیت اقلیمی و ژئوپلیتیک آن قرار دارد. به دلیل این ویژگی ها و هویت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، تبدیل به یک مرکز جاذب گردیده است. موج های مهاجرتی گروهی، هم دوره عثمانی و هم دوره جمهوریت ترکیه را از لحاظ ساختار قومی و فرهنگی بسیار تحت تاثیر قرار داده است.

موج های مهاجرتی که در سالهای 1850 با تاتارهای کریمه آغاز گردید، بعدها همراه با مردم قفقاز از قبیل داغستانی ها، چچن ها، لازها که در راس آنها گرجی ها و چرکس ها حضور داشتند، این مهاجرت ها ادامه یافت.[1]

علاوه بر این مهاجرت ها که از سمت شمال بود، موج مهاجرتی مهم دیگری نیز صدها سال قبل با ورود آلبانی ها، بوسنی ها، پوماکها و غیره به این خاک ها و زندگی در کنار ترک ها که در این منطقه سکنی گزیده بودند، صورت گرفته است.                                                                                                  

در میان این مناطق مهاجرت تاتارها کریمه، اولین بزرگترین مهاجرت مسلمانان به خاک های عثمانی می باشد. در دوره پیش از 1783 نیز تاتارها کریمه در قالب گروه های کوچک به خاک های عثمانی مهاجرت نموده اند. اما اولین مهاجرت در ابعاد وسیع، در سال 1783 با کریمه از سوی روسیه تزاری، تحقق یافت. در مهاجرت های بعدی تاتارها، تا سالهای 1890 جنگ های روسیه-عثمانی نقش تعیین کننده ای داشته است.

مهاجرت چرکس ها همانند مهاجرت تاتارهای کریمه همراه با غم و اندوه بوده و به عنوان یک مهاجرت گروهی که ساختار جمعیتی آناتولی را تحت تاثیر قرار داده، پیش روی ما قرار گرفته است. تا جنگ جهانی اول با فواصل مختلف در حدود 2.5 میلیون چرکس مجبور به مهاجرت گردیده اند. اما بخش عظیمی از این مهاجرین (در حدود 1 میلیون نفر) در جریان مهاجرت جان خود را از دست دادند.

از اوایل قرن نوزدهم نیز از آذربایجان هم مهاجران بسیاری به ترکیه آمده اند. به ویژه در بین سالهای 1877-1878 شاهد افزایش تعداد مهاجرین می باشیم. همچنین در جریان جنگ جهانی اول نیز حدود 10.000 نفر به آناتولی مهاجرت نموده اند.[2]

موج مهاجرتی دیگری که بیش از یک میلیون نفر را شامل می گردد، مهاجرت “گرجی ها” می باشد. اولین مهاجرت گرجی ها که پس از جنگ میان عثمانی و روسیه در سالهای 1828-1829 انجام گرفت، تا سال 1921 ادامه یافت.

آلبانی ها که اولین بار در زمان سلطان محمد عثمانی به ترکیه آمده بودند، در سال 1468 در منطقه آرناووتکوی استانبول اسکان یافتند. آرناووتکوی (روستای آلبانی ها)، در سال 1468 از سوی مهاجرین آلبانی تبار تاسیس گردیده بود. اولین مهاجرت آلبانی ها به آناتولی که با محله (آرناوت کوی – آرناوت کالدیریمی)، غذاها (جگر آلبانیایی) و ویژگی های شخصیتی (لجاجت آلبانیایی) خود تبدیل به یکی از سنگ بناهای فرهنگ ما گردیده اند، با مهاجرت از خاک های آلبانی به دولت عثمانی آغاز گردید. آلبانی ها موثرترین گروهی که بیشترین مقام و رتبه را در ادارات دولت عثمانی کسب نموده اند می باشند. 35 نفر از 215 نفری که در دولت عثمانی به مقام صدراعظمی رسیده اند،

آلبانی تبار می باشند. امروزه نیز در کشور حدود پنج میلیون نفر آلبانی تبار زندگی می نمایند. [3]

در بررسی مهاجرت ها به آناتولی، به ویژه مهاجرت لهستانی ها در قرن نوزدهم به خاک های عثمانی و در نتیجه آنها نمونه پولونز کوی (روستای لهستانی ها) (Adampol) جلب نظر می نماید. پس از آنکه پادشاهی لهستان در سال 1830 به خاک های روسیه پیوست، در اوایل سال 1831 حدود 10.000 نفر که قشر روشنفکر جامعه را تشکیل می دادند، از لهستان مهاجرت نمودند، بخشی از مهاجرین نیز به خاک های عثمانی آمدند.

در اولین مهاجرت های اعراب، جنگ ها نقش بسزایی ایفا نموده اند. خواه در دوره گسترش اسلام و خواه  بعدها در جنگهای با عثمانی، اعراب بسیاری پس از سفر به آناتولی به کشور خود بازنگشته و در آناتولی مانده اند. دلیل آمدن اعراب علوی ساکن در تارسوس و آدانا نیز تحت فشار بودن در کشورشان می باشد. به غیر از این دلایل، دلیل اصلی دیگر مهاجرت خانواده اعراب به آناتولی تجارت می باشد. آخرین موج مهاجرت اعراب نیز در دوره پایانی عثمانی رخ داده است. پیش از جنگ جهانی اول در منطقه سوریه، با رادیکال شدن جنبش ناسیونالیسم عرب که از سوی غرب حمایت می شد، در سال 1916 با رهبری شریف حسین، قیام عرب آغاز گردید. از جمعیت عرب در حدود 5 هزار خانواده از مناطق سوریه، حجاز و بین النهرین به مناطق مرکز و غرب آناتولی مهاجرت نمودند. [4]

پس از اشغال بوسنی از سوی امپراطوری اتریش-مجارستان، تا سال 1918 از بوسنی چهار موج مهاجرتی بزرگ رخ داده است. اولین مهاجرت بزرگ؛ در سال 1878 درست پس از اشغال بوسنی از سوی امپراطوری اتریش-مجارستان می باشد. دومین مهاجرت، در سال 1882 تحقق می یابد. سومین موج مهاجرت با “حرکت دزابیک” در سال 1900 شکل گرفت. چهارمین موج مهاجرت نیز در سال 1908 روی داد.

در میان مهاجرانی که به عثمانی آمده اند، تعداد زیادی یهودی نیز وجود دارد. در میان یهودیانی که از کریمه آمدند، کریمچاک ها (خاخام های یهودی که به زبان ترکی صحبت می کنند) و کارایت ها نیز حضور داشتند. از قفقاز یهودیان کوه نشین (تات ها) و یهودیان گرجستانی آمدند. بخش اعظمی از مهاجران یهودی بالکان را یهودیان سفاردی تشکیل می دهند. (یهودیان شمال دریای مدیترانیه که با نام یهودیان سفاردی شتاخته می شوند، در اواخر قرن 15 از اسپانیا و پرتغال رانده شده اند.) اما در میان آنها رومانیوت ها و اشکنازی ها جای داشتند. در این میان یهودیان یمنی، بخارایی و هندو نیز وجود داشتند که چاره را در سفر به خاک های عثمانی می دیدند. [5]

 پس از جمهوریت

مهاجرت ها به آناتولی، اگر به زیادی زمان عثمانی ها هم نباشد، در دوره جمهوریت نیز ادامه داشته است.  ویژگی مشترک این انسانها که به آناتولی مهاجرت نموده اند در این است که همگی پس از یک زندگی تلخ و از دست دادن عزیزان به آناتولی آمده اند.

ترکیه به عنوان جغرافیایی که از مهمترین تمدن ها میزبانی نموده، شناخته شده است.  دولت هایی که بر اساس اینگونه حجم زیاد مهاجرت و ترکیب تمدن ها بنا نهاده شده اند، برای مشکلات اجتماعی، سیاسی و مدیریتی ناشی از مهاجرین، تدابیر گوناگون اتخاذ نموده و راه کار هایی ارائه می نمایند. موج های مهاجرتی پس از دوره جمهوریت نیز ادامه داشت. اولین و مهمترین موج مهاجرت در دوره جمهوریت، در سال 1923 با مبادله ترک-یونانی تحقق یافته است. این مهاجرت همانگونه که از نام تفاهم نامه آن پیداست، به صورت متقابل انجام گرفته است.  آنطور که می دانیم در بین سالهای 1922-1938 از یونان 384 هزار نفر به ترکیه آمدند.

مهاجرت های گروهی از یوگوسلاوی-مقدونیه به ترکیه یکی دیگر از مهمترین مهاجرت ها می باشد. اولین مهاجرت ترکان ساکن در مقدونیه به جمهوری ترکیه در سال 1924 تحقق یافته است. در پی آن موج دوم مهاجرت در سال 1936 مشاهده گردید. در تمام این موج های مهاجرتی، سیاست هایی که رهبران در این خاک ها اتخاذ نموده و فشاری که بر ترکان وارد گردیده، عامل تاثیر گذار بوده است. با بازدید تیتو از ترکیه و امضاء “تفاهم نامه مهاجرت آزاد” در سال 1953، سومین موج مهاجرتی از مقدونیه به ترکیه آغاز گردیده است.[6]

در دوره جمهوریت از یوگوسلاوی به جمهوری ترکیه مجموعا 305.158 نفر منسوب به 77.431 خانواده مهاجرت نموده اند.  از میان این خانواده ها، 14.494 نفری که تا سال 1950 آمده اند از سوی دولت اسکان داده شده اند.  بخش دیگر خانواده ها نیز به صورت مهاجر آزاد در ترکیه اسکان گزیده اند.[7]

مهاجرت هایی که از بلغارستان آمده است، از این جهت که در عین حال شامل  مهاجرت های گروهی نیز بوده است، دارای اهمیت می باشد. در دوره جمهوریت، یکی دیگر از موج های مهاجرتی بزرگ که در آناتولی شکل گرفته است، مهاجرتی می باشد که از بلغارستان صورت گرفته است. مهاجرت ها از بلغارستان با فواصلی تا سال 1989 ادامه داشته است.  در طول این مدت مهاجرت ها از بلغارستان که شامل بیش از 800 هزار نفر می گردد، در چهار مرحله شکل گرفته است:[8]

در سال 1925 با قرارداد اقامتی ترک-بلغار، تا سال 1949 ، 218.998 نفر به ترکیه مهاجرت نموده اند.

در سال 1946 پس از رسمیت یافتن جمهوری خلق بلغارستان، در دوره 1949-1951، مجموع تعداد مهاجرانی که از بلغارستان به ترکیه آمده اند 156.063 نفر می باشد.

در بین سالهای 1968-1979 نیز در قالب  “تفاهم نامه مهاجرتی خویشاوندی نزدیک ترکیه-بلغارستان” 116.521 نفر به ترکیه مهاجرت نمودند.

آخرین موج مهاجرتی از بلغارستان نیز در سال 1989 با مجبور کردن حکومت بلغارستان به مهاجرت شهروندان مسلمان بلغارستان به ترکیه آغاز گردیده است.

از رومانی 79.287 نفر منسوب به 19.865 خانواده در بین سالهای 1923-1949 به عنوان مهاجر اسکان یافته به ترکیه آمده اند. همچنین 43.271 نفر منسوب به 11.280 خانواده نیز به عنوان مهاجر آزاد آمدن و در کنار خویشاوندان خود که پیشتر آمده بودن ساکن گردیدند.

در بین سالهای 1923-1945 از حوزه بالکان 800 هزار نفر به ترکیه مهاجرت نموده اند.

در سال 1950 اشغال جمهوری ترکستان شرقی توسط چین، با عث مهاجرت از ترکستان شرقی به ترکیه گردیده است.

همراه با جنگ جهانی دوم، وطن جدید برخی افراد از سپاه شرق نیز ترکیه گردیده است. سپاه شرق، در جریان جنگ جهانی دوم، سپاهی می باشد که در صف آلمان های نازی جنگیده و از مردم شرق تشکیل گردیده است. از مردم مسلمان شامل مردمان ازبک، قزاق، قرقیزستان، ترکمنستان، کاراکالپاک، بالکان، کاراچای، آذری، داغستان، اینگوش، چچن تشکیل گردیده است.

در سال 1979 پس از انقلاب جمهوری اسلامی ایران، از ایران در حدود یک میلیون نفر به ترکیه مهاجرت نمودند. از جهت ریشه های قومی فارس، کرد و اغلب آنها آذری بودند.

در مهاجرت افغان ها که در ابتدای سالهای 1980 صورت گرفت، جنگ شوروی و افغانستان نقش بسیار مهمی ایفا نمود. به دلیل جنگی که در سال 1982 به دنبال اشغال افغانستان از سوی شوروی آغاز گردید، بسیاری از ترک تبارانی که در آنجا سکونت داشتند به ترکیه آمدند. در میان کسانی که آمدند به اندازه ازبک ها، اویغورها، قزاق ها و قرقیز ها نیز حضور داشتند.

در سالهای 1945، 1951، 1953 و 1967 به غیر از مهاجرت های فردی از سوریه، مهاجرت گروهی صورت نگرفته است. این مهاجرین که تعدادشان مشخص نیست در کیریکهان، اسکندرون و آدانا سکنی گزیده اند.

بخش اعظمی از مهاجرانی که از عراق آمدند، در سال 1988، پس از قتل عام حلپچه در شمال عراق مهاجرت نمودند که این مهاجرت 51.542 نفر را شامل می گردد. در سال 1991 نیز پس از جنگ خلیج 467.489 نفر فرار کرده و به ترکیه آمده اند.

در بین سالهای 1992-1998 از بوسنی 20 هزار نفر،

 در سال 1999 پس از وقایع روی داده در کوزوو 17.746 نفر،

در سال 2001 از مقدونیه 10.500 نفر،

بین آوریل 2011 تا می 2014 به دلیل جنگ داخلی در سوریه در حدود یک میلیون نفر به ترکیه آمده اند.

در دوره جمهوریت به غیر از کشورهای حوزه بالکان، از کشورهای مسلمان و یا وابسته گروه زبانی ترکی، خانواده هایی به صورت اسکان یافته و یا آزاد مهاجرت نموده اند. برای مثال از ترکستان 2.194 نفر در 695 خانواده به صورت اسکان داده شده و 684 نفر در 214 خانواده به صورت مهاجر آزاد و از افغانستان 4.163 نفر در 1.006 خانواده به صورت اسکان داده شده آمده اند و به ویژه در قسمت آناتولی مرکزی، شرق و جنوب شرقی در بخش شهری و روستایی ساکن گردیده اند.[9]

در دویست سال اخیر تاریخ آناتولی، قریب به 6 میلیون مهاجر در داخلی مرزهای امروزی جمهوری ترکیه سکنی گزیده اند.  تقریبا نیمی از مهاجرین با کمک های دولتی اسکان یافته و استخدام گردیده اند.  نیمه دیگر نیز عموما در میان دوستان و آشنایان که پیشتر آمده بودند ساکن گردیدند.  موضوع تعامل میان مهاجرین و مردم بومی و سازگاری مهاجرین و حتی موضوع محل و شکل اسکان، با امکانات محدود در ترکیه هم در زمینه سیاست داخلی و هم سیاست خارجی سالهای سال موضوع مهمی بوده است.

[1] http://www.yazipciziyoruz.biz/index.php?option=com_content&view=article&id=3&Itemid=30

[2]  بیلگین, “مهاجرت های اجباری به  آناتولی پس از جنگ در رمان های ترکی” پایان نامه دکتری، جمهوری ترکیه. دانشگاه استانبول، انستیتوی مطالعات ترکیه، شاخه علمی اصلی زبان و ادبیات ترکی، شاخه علمی ادبیات مدرن ترکی، استانبول، 2006.

[3] باکای, گونول،  “یکی از خود ما:   آلبانی ها”، چهارمین سمپوزیوم مطالعات فرهنگی، داخلی / خارجی / مهاجرت و فرهنگ, دانشگاه ایشیک، شیله،استانبول، 15-17 سپتامبر 2007.

[4] اوزدمیر، مصطفی، “مهاجرت های صورت گرفته به کشور عثمانی در جریان جنگ جهانی اول”, پایان نامه دکتری. جمهوری ترکیه دانشگاه دکوز ایلول، انستیتوی تاریخ انقلاب و اصول آتاترک، ازمیر.

[5] کارپات، کمال ح. از دوره عثمانی تا به امروز تغییرات قومی و مهاجرت ها، انتشارات تیماش، استانبول، 2010.

[6] بوزکورت، گیرای ساینور، ترک ها و مسلمانان در منطقه یوگوسلاوی قدیمی در دوره پس از تیتو”، مجله تحقیقات جهان ترک/ Journal of Turkish World Studies, X/2 (زمستان 2010), صفحه 51-95، 2010

[7] اداره کل خدمات روستایی: فهرست عمومی خدمات، گزارش عملکر و یادداشت ها، آنکارا – 1996.

[8] دوغان آی، فیلیز، “اسکان مهاجرین در ترکیه” DPT.YBM 1997, ftp://ftp.dpt.gov.tr/pub/ekutup96, آنکارا، نوامبر 1996.

[9] فهرست خدمات روستایی، صفحه 140.

منبع:اداره کل مهاجرت وزارت کشور جمهوری ترکیه

از آغاز آشوب های داخلی در ماه مارس سال 2011 بدین سو، شهروندان جمهوری عرب سوریه که هر روز بر تعدادشان افزوده می شود، با هدف کسب حفاظت بین المللی به ترکیه آمده اند. کشور ما به این افراد “حفاظت موقت” اعطاء می نماید. افزایش سریع نقض حقوق بشر در سوریه در سال 2012 و پس از آن، افزایش اندوه بار نیاز به کمک های انسانی را نیز همراه خود داشت. از شروع جنگ داخلی تا به امروز، جمهوری ترکیه که با سوریه پیوند های تاریخی، فرهنگی و همسایگی بسیار قوی دارد، برای شهروندان سوری که تحت تاثیر این شرایط قرار گرفته اند، سیاست “درب های باز” را اتخاذ نموده است.

ترکیه در حال حاضر، تقریبا از شش سال گذشته تا به امروز در 10 شهر، در 26 مرکز اسکان موقت از 256.971 تبعه سوریه میزبانی نموده است. علاوه بر این، برای 2.521.907 تبعه سوریه که در خارج از مراکز اسکان موقت می باشند، کمک های بهداشتی، آموزشی و غذایی تامین می گردد. اکثر سوریه ای هایی که در ترکیه هستند، از مناطق نزدیک به مرز ترکیه – سوریه آمده اند. این مناطق در عین حال، جزء مناطقی می باشند در آنها درگیری بسیار شدید می باشد. 10 درصد از پناهجویان سوری که به ترکیه آمده اند در 26 مرکز اسکان موقت موجود در 10 شهر ترکیه اسکان داده شده اند و 90 درصد آنها در شهر های مختلف شامل 10 شهری که در آن مراکز اسکان موقت وجود دارد، در خارج از مراکز اسکان موقت قرار دارند. این 10 شهر در جنوب و جنوب شرقی کشور ما قرار دارد و به مرز سوریه-ترکیه نزدیک می باشد.

در کمپ ها برای بچه های مدرسه ای خدمات آموزشی شامل پیش دبستانی ارائه می گردد و خدمات بهداشتی در سطح استانداردهایی که برای شهروندان ترک تامین گردیده، فراهم گردیده است.

برای افراد بزرگسال سوریه ای که در قالب حفاظت موقت قرار دارند، مراکز آموزشی موجود می باشد، همچنین برای کسانی که صاحب حرفه ای نمی باشند، مهارت شغلی آموزش داده و بدین ترتیب به افراد بیکار کمک می گردد. ترکیه، تنها از اتباع سوریه ای  میزبانی نمی نماید، در عین حال آنها را برای دوران پس از بحران نیز آماده می نماید. در خصوص تاسیس و بهره برداری از مراکز اسکان موقت، راهنماهای استاندارد مکتوب تهیه گردیده است و بدین صورت شرایط تمامی مراکز اسکان موقت با هم برابر و مشابه می باشد. این استانداردها در عین حال، به عنوان استانداردهایی می باشند که پس از بلایای طبیعی که ممکن است در آینده رخ دهد، در مراکز پناهگاه های بلایای طبیعی نیز قابل استفاده خواهند بود.

ترکیه به عنوان یک رسالت تاریخی، نسبت به این رفتارهای غیر انسانی در سوریه بی تفاوت نبوده است، هم در داخل مرزهای خود و در مراکز اسکان و در استان های مختلف و هم در داخل مرزهای سوریه در مرکز های اسکان موقت و در مناطق اسکان مختلف، برای شهروندان سوری که تحت تاثیر این تراژدی قرار گرفته اند در فراهم آوردن نیازهای انسانی سخاوتمند ترین کشور بوده است.